Saturday, April 12, 2008
Nakalimutan ko na kung paano lumakad ng mabagal.
ready. get set. go.
takbo.
mabilis.
mas mabilis pa.
hinto.
takbo.
takbo.
hinto.
takbo ulit.
tapos takbo ulit.
ang new years resolution ko ay ang maglakad ng mabagal.
Rumaket ako bilang isang speech coach sa mga third year high school students sa isang paaralan sa may quezon city.
pagkatapos ng aming session, sabay-sabay kaming lumabas sa silid upang pumunta ng canteen. naglakad ako sa corridor na punong puno ng kung anuano ang isip. parang mrt station na may nagsisiksikang mga taong pumupunta't pumaparito. ang daming naglalaro sa utak ko. di ko pa tapos isipin ang isa, iniisip ko na ang susunond kong dapat isipin. tumingin ako sa likod ko. inaasahang katabi ko pa ang mga estudyanteng kanikanina lamang ay aking tinuturuan. pero pag lingon ko ang layo na pala ng aking nilakad at sila, hindi pa masyadong nakakalayo mula sa pintuan ng silid.
sisigaw sana ako ng "hoy, parang kayong namamasyal sa mall of asia ha! talo niyo pa camel sa kabagalan ha!" okaya, "hoy, sige pa. bagalan niyo pa. wala kasi tayong deadline na hinahabol!"
pero hindi ko yun ginawa. ewan ko ba kung ano nangyari. basta tumigil ako at hinintay sila.
ang tagal.
napakatagal.
ang bagal talaga nila mag lakad.
pero
hinintay ko sila.
sinabayan ko sila.
pumasok ako sa classrom nila upang magturo. pero hindi ko inakala na ako ang may mabibitbit na bagong aral sa pag labas ko ng kanilang silid.
naalala ko bigla dati nung highschool pa ako. mabagal talaga kami maglakad. parang hindi pa kami masyadong conscious na tumatakbo ang panahon. kahit late na. kahit gabi na. dati, wala kaming pakialam kahit na mas mabilis pa ang mga kamay ng orasan kesa sa paghakbang ng aming mga paa.
pero ngayon, nag-iba na.
parang mas lumiit ang orasan. mas bumilis ang takbo. ngayon, hindi na pwedeng magpahuli. hindi pwedeng malampasan ng oras. parang racing. parang habulan. kailangang makipaghabulan sa oras.
iba na siguro talaga ngayon. ewan ko ba kung ano nangyari pagkatapos ng graduation nung highschool. parang wala ka ng panahong maglakad ng mabagal. dapat magmadali. dapat bilisan. walang sasayangin na oras. walang segundong papalampasin.napakadaming gagawin. napakadaming pupuntahan. papunta ka palang sa tagpuan A., kailangan mo nang isipin kung pano ka pupunta sa tagpuan B.. kapag nasa paaralan, nasa kalsada, nasa bahay, nasa trabaho, kahit nasa sm, kahit nasa galaan, kahit nasa palaruan, dapat mabilis parin. dapat walang sinasayang na oras.
bilisan mo ang lakad.
kumain ka habang naglalakad.
magbasa ka ng libro habang naglalakad.
makipagkwentuhan ka habang naglalakad.
gumawa ka ng bookreport habang naglalakad.
pagchismisan niyo ang teacher niyo habang naglalakad.
matulog ka habang naglalakad.
walang sasayanging oras.
racing ito.
habulan.
dapat mabilis.
madaming dapat gawin.
mabilis.
mas mabilis pa.
pero
hinintay ko sila.
sinabayan ko sila.
binagalan ko din ang aking lakad. hindi na nakipag-sikyo base sa orasan. hindi ko na inisip yung mga kailangan ko pang gawin at kailangang tapusin. kinalimutan na ang mga deadline. naglakad ako kasama nila.
mabagal.
mabagal na mabagal.
at sa sandaling iyon, sa sandaling panahon na iyon, parang sumabay sa amin ang oras.
bumagal.
mas bumagal.
kasing bagal ng paghakbang ng aking mga paa.
kasing bagal ng pagong at ng camel.
kasing bagal ng saleslady sa sm department store.
kasing bagal ng oras pag hindi ka makatulog sa gabi.
kasing bagal ng oras pag ikaw lang magisa naghihintay sa labas ng bahay ng crush mo.
kasing bagal ng youtube pag hindi ka naka-dsl.
kasing bagal ng oras pag gustong-gusto mo na magbreak time pero ang haba pa ng lecture ng prof sa physics.
bsta.
mabagal.
super bagal.
mabagal na mabagal.
at pagkatapos
ng isang saglit
ng kabagalang
parang
walang
katapusan,
bumalik na ang lahat sa normal.
pag alis ko ng paaralan nila, balik double-time nanaman. balik sa race track. habulan nanaman. racing. walang dapat sayanging oras. mabilis. mas mabilis pa.
pero sa tuwing binabalikan ko ang araw na iyon, ang araw kung kelan sumabay ako sa takbo ng oras ng mga estudyante ko, naiisip kong bumalik don. sa lugar, sa panahon kung saan ikaw ang magdidikta ng takbo ng oras. kung saan hindi mo hahabulin ang panahon dahil sasabay ito ng kusa sayo. pero hindi ko pa nagagawa ulit yon. di ko alam kung saan at kung kelan nangyayari yun. muka naman akong tanga kung pupunta ulit ako sa school nila para lang makisabay maglakad. ewan ko. basta.. ang totoo niyan, di ko alam kung ano ang moral lesson nitong kinukwento ko. basta, ang alam ko lang, pwede naman palang mangyari yon.
***
God's day.
_marvin_
5:08 AM
Monday, January 14, 2008
i still can't believe it. and i don't think anybody could easily do. it is during these times when we are reminded of the transience of life. nobody really knows how it works. no person truly understands. it just happens. just like that.
if i can remember it right, i knew him since nursery. he is a year older than i am. i see him almost everyday of my life in atheneum. we grew up together, literally. but we were not close friends. i couldn't even remember a single moment that we actually had a real conversation. but i know we knew each other.
i still can't believe it. even after seeing him last week. he is gone. and it's not easy. i'm not sure if i'm hurt. well, probably. i don't know. i'm not sure if i'm gonna miss him. cause i don't know him that well to know what to miss him for. but still, part of me was lost when he left. part of me refused to accept it happened to him. my heart leapt the moment i heard about it. it is something you wouldn't expect to happen to someone you know. to someone familiar. i thought things like these only happen to strangers on tv. but it's real even if we refuse to believe it.
and i still can't believe it.
sayang. sayang ang buhay niya. sayang yung mga dapat sana ay magagawa pa niya. sayang.. pero nasayang nga ba? ewan. o baka naman nagawa na niya lahat ng kailangan niyang gawin. marami pa kaya siyang balak gawin? ewan.
nobody knows how it works. no person truly understands.
only God does.
it's moments like these when we are faced with the reality that we are not really in total control of our lives. some things happen. whether we like it or not. Yes, we are the captains of our own ships. but we shouldn't forget that the ocean, the waves and the wind come into play when we sail. Is there a reason for everything?
i believe so.
nobody knows how it works. no person truly understands.
only God does.
and i think that's enough.
enough reason to be sure that we are in good hands.
enough reason to know that everything is gonna be fine.
may His Will be done.
i send my condolences to the family, friends and loved ones of hephep arias.
God bless.
_marvin_
10:41 PM
Saturday, September 29, 2007
pag natapos ko bang bilangin ang bawat patak ng ulan hindi, ka na magagalit sakin?
***
Simula pa noong bata ako, naguguluhan na ako kung bakit ang depenisyon ng mga tao ng "magandang panahon" ay panahon na walang ulap at tirik na tirik ang araw na parang any moment ay magmumukang bacon ang mga sinampay na damit sa labas dahil sa tindi ng sikat ng araw. Ewan ko ba, basta ang aking ideal weather ay yung medyo makulimlim, kasing lamig ng december ang simoy ng hangin at nagbabadyang magbuhos ng tubig ang makakapal na ulap sa langit. Hmm. sarap. ang sarap matulog pag ganun. tapos babalutin ko pa ang sarili ko ng sandamakmak na kumot tapos susuutin ko ang favorite kong jogging pants, jacket at medyas. tapos bubuksan ko pa yung electric fan para mas malamig at para hindi masayang ang outfit ko na im sure mapapahiya ang mga eskimo pag nakita ako. sarap diba? hindi katulad ng tulog ko pag mainit ang panahon. naaalala ko ang nakakairitang init pag pinapagsiesta ako ng lola ko pag palabas na ang 'valiente' after eat bulaga.
I love rainy days. konti lang ang memories ko ng rainy days nung bata pa ako kasi tumira kami for a while sa saudi. at alam naman natin lahat na madalang ang ulan dun. mas madalang pa yata sa solar eclipse at sa pagkakataon nanalo ako sa raffle. pero syempre, dito sa pilipinas, meron naman akong memories ng ulan.
Ang sarap talaga maligo sa ulan. Ewan ko ba. Siguro dun nagmamanifest ang frustration ko dahil wala kaming shower dati at kailangan pang mag tabo. Basta, there's something very magical about running ang playing in the rain. Tapos ibubuka mo pa yung bibig mo para makainom ng tubig (which turns out to be acid rain at ngayon na yata lumalabas ang side effects ng paginom ng acid rain). Di ko rin makakalimutan ang unang beses na pinayagan ako ng nanay kong lumusong sa baha. Hindi lang basta baha ha, yung talagang rumaragasang tubig mula sa umapaw na ilog na may lumulutang pang troso, basura, kama, yero, parte ng bahay at minsan mga hayop at kapitbahay na tinangay ng baha. ang saya talaga.
There is this great sense of freedom pag lumulusong ka sa baha na kulay brown at nababasa ang mukha mo ng tubig mula sa langit lalo na pag you are literally going against the current. parang malaya ka at kahit ano kaya mo at pwede mong gawin. cathartic talaga!(o diba, may mga freedom freedom pang nadudulot ang baha!)
Pero nung bata pa ako nun. Nayong lumaki na ako iba na ang effect ng ulan sakin. Syempre binata na ako. So mas mature na ang eksena. parang coffee commercials. Yung ganun. naalala ko, tumakbo kami nila arlyn at krista from tabon to tat's house sa panamitan. tapos hinahabol kami ng ulan. ang saya nun. just recently, naglakad ako along katipunan habang umaambon. i have an umbrella but i didn't use it. wala lang. tapos nagisip lang ako ng malalim na malalim(sa utak: nanganganak kaya talaga ang mga kisses pag nilagay sa bulak na may alcohol?).
Rainy days give me a chance to think. just think. to revive the emotions i felt before. recall ideas. redefine things. bring back memories.basta, anything that does not require physical work. katamad gumalaw e. at chaka sabi ng psychologists, rainy days make you bring back memories. kaya ayun.
Last time na bumagyo, umuwi ako from manila to cavite. ang sarap sa bus. hindi traffic at hindi ako nakasabit kasi suspended and classes that day.
ang saya. ang lamig lamig. may patak patak ng ulan ang bintana. bumili ako ng mainit na mais. at kumain habang pinagmamasdan ang kasladang lubog sa baha.
***
God's day.
_marvin_
5:31 AM
Tuesday, July 24, 2007
ang lahat nga ba ay nakatakdang mangyari?
4 years ago. 3rd year highschool. sa atheneum. sa stage. after pe. out of the blue..:
mark: pakiramdam ko may sakit ako sa puso.
marvin: ah talaga? feeling ko meron din ako.
after two years i had my heart surgery.
another two years, kuya found out he also had something going on with his heart. good thing he doesn't need surgery.
*******
hindi ko namalayang walang kapagod-pagod kong naakyat ang ika-limang palapag ng gusaling iyon. hindi ko tuloy mapigilang maala ang unang araw ko sa aking pagpasok matapos ang operasyon - wala pang isang linggo akong nakalabas ng ospital. pinayuhan nila akong tumigil muna pero hindi ako nakinig. hinding-hindi ko makakalimutan ang unang klase ko noon, basic speech fundamentals, sa ikatlong palapag, sa parehong gusali. pero iba noong kesa ngayon. dati, halos igapang ko ang sarili ko sa pagakyat sa iilang baitang ng hagdan. para bang sa bawat hakbang ang sumisikip ang aking dibdib at at kumikirot ang hindi pa naghihilom na sugat. hirap na hirap ako sa paghabol ng aking hininga. hangga't nakaabot ako sa silid na para bang susuko na ang aking tuhod at dibdib sa sobrang pagod..
*******
one of the great things that ive learned from what happened to me was to take things slow. before, i always wanted to get things done. i hate cross-stitching, solving puzzles, answering math problems, palying uno stack-o, exercising (among other things) because it would require so much time and effort. in other words, im very impatient. i hate waiting. i hate doing things step by step and bit by bit. i want them done. i want it fininshed with all the good results at hand. but unfortunately, that's not how things go in this world. life itself is a process. you don't get to just go to the finish line without having to go to the starting line and go through the race.
that was made clear to me during the times that i had to start over and do things bit by bit. i was very weak after the surgery. my lungs wasn't as strong as before when i used to swim. my ribs, that was cut in two from the sternum, were just joined by a coil. my cut was still bleeding. i couldn't even walk and go to the bathroom. i had to take small steps and have somebody assist me if i wanted to go to the other side of hospital room. it was very different and difficult for me. i couldn't get things done, just like before. i couldn't do anything. my doctor said i had to do things little by little. i shouldn't shock my system and just carry on with my life the way used to. things are different now. i learned how to stop. and just do nothing. i learned to do things from the bottom and not try to bypass the process and just go to the finish line. i did things slowly. i had to. bit by bit. step by step. liitle by little. i had to. that was the only way to do it.
*** ***
last month was the 2nd birthday of my repaired heart. as elbert would put it, "marvin, dalawang taon ka nang operada." well, medyo ganun na nga.
Thank God.
_marvin_
11:35 PM
Tuesday, May 29, 2007
Oh no!! Kleptomaniac yata ako!!!!
Akala ko'y isang ordinaryong araw lamang iyon. pero nagkamali ako.
Kasama ng aking lolo at lola, buong puso kong kinakanta ang theme song ng "maging sino ka man" na talaga namang sinusubaybayan naming lahat. Nakapapanabik kasi ang mga tagpo ng mga tauhan. Nasisiyahan ako dahil lumiluhis na ang mga kwento ng mga palabas mula sa mga nakagawian at at gasgas na mga istorya (maganda na sana yung palabas, but can i just say na corny yung part na tumatagos si eli sa pader dahil kaluluwa nalang siya.ok na ko.).
Habang patalastas, napansin ko na may bread pan na nakapatong sa lamesa.
Sabi ko sa isip ko, "hmmm...ang sarap naman ng bread pan na yun. color green pa. yum-yum..gusto kong kumain ng ganun.. grrr..!" pero nakakahiya naman hingin yun kasi sa lola ko yata ang pagkain. so hindi ko na lang pinansin at umakyat na ako sa kwarto.
Pero nagulat ako kasi pagpasok ko ng silid ay hawak ko na ang kulay green na bread pan!!! at hindi ko man lang natatandaan na dinampot ko ang pagkain na yon!
ang bilis ng kabog ng aking dibdib na para bang may tren na malapit nang lumabas mula dito. bumilis ang aking paghinga at binalot ako ng nakakapanginig na takot.
klepto ako! magnanakaw ako ng bread pan!
hindi ito maaari!
hindi ako kriminal!
dali-dali akong bumaba at bumalik sa pinangyarihan ng pagnanakaw. pasimpleng kong ibinalik sa lamesa ang pagkaing nagtulak sa akin upang gawin ang krimen. sana hindi nila nasaksihan ang pang-oomit ko ng hindi ko pagmamay-ari. anong nangyari sakin!? bakit ako nagkaganito?!
waaahh!!
pawis na pawis akong bumalik sa kwarto. balisa at hindi alam ang gagawin.
pa-sikreto kong sinabi sa aking matalik na kaibigan ang krimeng ginawa ko. ang sabi niya naman, "haha. nakakatawa.."
(seryoso ako. ganyan talaga ang nangyari. at hindi oa ang pagkakakwento ko. natakot talaga ako.)
*****
eto na yung 6 weird things about me. im not really sure if they're weird. basta yan yung mga naisip ko.
1) I've seen my heart. At kung binabasa mo ito, malamang nakita mo narin. ayan o. tutuklawin ka na! at sabi ng doctor ko, iba daw talaga ang structure ng heart ko. may mga ugat-ugat na hindi natatagpuan sa normal human heart. o dba? san ka pa?Eto pa, most hearts are slightly tilted to the left. kaya dun nakalagay ang kamay pag nagbabayang magiliw tao diba? dun kasi nakalagay yung puso niyo. well, ibahin niyo ako. yung sa akin nasa gitna. as in center ng dibdib. so dapat pag national anthem nasa gitna ang palad ko. Tapos malaki ang puso ko. well, that was before the operation. we're expecting na lumiit na siya.
2) Wake me up. twice. nakwento ko na yata ito e. wala ako sa sarili pag bagong gising. parang wala akong naririnig at naiinitindihan. kaya dapat gisingin niyo ako ulit. nakatulala kasi ako at parang bangag. medyo gumaling na nga ako sa sakit kong ito e. nung bata ako, kung anu-ano pa ginagawa ko pag bagong gising. sumasayaw pa nga daw ako e. wala talaga ako sa sarili. atleast ngayon tulala nalang.wag niyo nalang akong kausapin pag kakagising lang. wala kayong mapapala.
3) Malaki ang pusod ko. hay naku. mahabang kwento kung bakit ganyan ichura ng pusod ko. basta. wag niyo nang pangarapin tignan. haha. naalala ko sila arlyn pag iminumwestra kung gaano kalaki ang pusod ko. ibubuka nila ang kaniyang kamay at gagawa ng hugis na kasing laki ng mansanas. oa naman yung mga yon. wag kayong maniwala. hindi ganun kalaki.
4) Dilat na ang mata ko noong isinilang ako. o ano? ano ang malabo dun? kailangan ko pa bang i-explain? wala kang pakialam kung bakit nakamulat na ang mata ko nung ipinanganak ako. akala ko nga lahat ng baby ganun din. yun pala ako lang. nakapikit pala lahat sa loob ng sinapupunan at hindi pa nila kayang dumilat dahil nasisilaw sila. hay naku, siguro im just excited to see the world. o baka malaki lang talaga ang mata ko.
5) May dimples ako sa dila. ayun. may dimples ako sa dila. dalawa. at hindi siya lumalabas pag nagssmile ako. lumalabas lang siya pag nakadila ako. ano pa nga ba?
6) mmmm..yumm.sarap.. Natataranta ako pag kumakain ng mga paborito kong pagkain > luto sa bahay namin pag may birthday, spaghetti ng nanay ni akeem, spaghetti with hotdog sandwich sa malen's, yung niluluto ng nanay ni jep na may white sauce, wendy's, krispy kreme, cello's, french fries, pizza hut, yellow cab, fried chicken ng kfc, al baik, mcdo, jollibee... waahh. ang sarap kumain. at pang-commercial ako kumain. pumipikit pa at hindi ko mapigilang hindi sabihin ang "mmmm...sarap. mm.."
konti lng ang alm kong nagbblog. so ibabalik ko nlng sainyo ito kht alm kong nagawa niyo na to..haha..wla lng.
wilfredo
rut
paul
liz
karyl
jazz
*******
mga proposals sa shirt design ng college of arts ang letters. bongga.
*******
God's night
_marvin_
9:01 AM
Sunday, May 06, 2007
hahaha....
bestfriend. if this world makes you crazy and you've taken all you can bare, just call me up, because you know i'll be there.********
bwahaha.. haha.. hihihi... huhuuhuhu.. waaahhh.. haha.. huhu..(hikbi, hikbi) wala lang. gusto ko lang gumanon..anyway, i wasn't feeling very well.. so i took a walk mula sa kanto ng noveleta hanggang sa bahay namin. then i heard someone scream. it was the man in front of me. he wasn't wearing a shirt. naka-shorts lang siya. madumi siya at magulo ang mahaba niyang buhok. "baliw siya", sabi ko sa sarili ko. at sa tingin ko tama ako. sino ba naman ang sisigaw ng malakas habang nasa gitna ng tulay?
so i just walked. i tried to avoid him at first. natakot kasi ako na baka may gawin sya sakin. but i found myself walking towards him. tinry kong gayahin yung paglakad niya. haha..at nag-enjoy ako..bsta. parang ang "free" kasi ng galaw nya. magasalaw yung mga arms nya habang naglalakad.nagssway-sway pa..tapos para syang lasing lumakad. walang direksyon.haha..lalo akong naaning nang bigla shang lumuhod sa kalsada at nagdasal! at perfromance level pa ang pagluhod ni kuya ha! pinagdikit pa nya ang kanyang mga palad at kulang nalang umiyak sha dun sa sobrang diin ng pagkakapikit ng eyes nya..o diba? agaw eksena si kuya. nagtawanan tuloy yung mga tao..
dahil dito.narealize ko na maswerte sha..lahat naman yata tayo may certein level of insanity. ang kaibahan lang natin sa kanya ay aminado sha na baliw sha at proud siya sa fact na ito. tinanggap na niya sa sarili niya na baliw sha and he embraced this insanity. tayong mga "normal", hindi natin inaamin ang mga kabaliwan natin. dinedeny natin ang ating mga guilty pleasures kasi nahihiya tayo sa mga sasabihin ng iba.
i felt happy for him because of this. ilan sa atin ang kayang maghubad at maglakad ng nakapaa sa kaslada? ilang sa atin ang kayang sumigaw sa tutok ng tulay na parang nasa europe yung kausap niya? ilan sa atin ang kayang maglakad na pasuray-suray at pa-sayaw-sayaw na parang lasing kahit hndi sya nakainom? ilan sa atin ang kayang maglakad sa kalsada na hindi natatakot kahit na hindi niya alam kung san sya pupunta o kung san sya uuwi? at ilan sa atin ang kayang lumuhod at pumikit kahit saan dahil nais nyang kausapin si God?
napahiya ako at na-guilty dahil inisip ko na baka saktan niya ako. lalo akong napahiya dahil hindi ko kayang gawin yung mga ginagawa niya kahit na alm ko sa sarili ko na gusto ko din maghubad sa kalsada at sumigaw ng malakas sa tuktok ng tulay.
the problem with "normal" people like us is that we know how to pretend. we live by stupid rules and we are so afraid to break them kahit na ayaw naman talaga natin itong sundin.. bilib ako sa tapang nung "baliw" na lalaki. hindi sya natatakot sa mga sasabihin ng iba. wala naman kasi tlagang masama kung sisigaw sya ng malakas diba? wla naman sya sa library e! at wla din namang masama kung kung luluhod sya at magdadasal. nakakatuwa nga. nakakapagdasal sya anytime and anywhere..pero tayo, hindi natin kayang gawin yun. we don't have the balls to do it because the society dictates that we shouldn't..sisihin natin ang mga unwitten laws (na tayo-tayo din naman ang nag-legislate.) that tell us how we "must" act..it's just sad that we don't get to experience the freedom that he is enjoying.marami kasing "dapat". dapat ganito maglakad ang normal na tao. dapat hindi ka sumisigaw ng walang kausap. dapat maayos ang buhok mo.dapat hindi ka madumi.dapat alm mo kung san ka pupunta pag naglalakad ka..grabe, e alam naman nating hindi naman ganun sa lahat ng pagkakataon.at kung maraming "dapat"marami ding "bawal" satin.bawal sumuway sa nakasanayan na. bawal maging iba. bawal magmukang tanga. bawal magmukang baliw.....kawawa naman tayo.
*******
one love.
God's night.
_marvin_
7:46 AM
Friday, April 27, 2007
nakita ko ang sarili ko sa salamin.. tumataba yata yung mukha ko..ay hindi pala. dumami lang pala ang pimples ko..
(haha. hindi lang halata na puro pimples ako becuase of the wonders of photoshop!!)grabe. maybe pimples are indicators that we are stressed and deprived of sleep. they are red, swollen reminders that we need to slow down a bit and rest. sigh. i need to sleep.
(haha. hindi lang halata na puro pimples ako becuase of the wonders of photoshop!!)grabe. maybe pimples are indicators that we are stressed and deprived of sleep. they are red, swollen reminders that we need to slow down a bit and rest. sigh. i need to sleep.
i love sleeping. who doesn't?
it takes me to a place where nothing exists but the faint images of my childish dreams. there, i get to meet snoopy, i get to be shrek and i get to eat anything i want.
i love sleeping. who doesn't?
feeling ko maputi ako pag hindi ako puyat..it gives me a natural high. i feel fully recharged whenever i get 10 hours of sleep. (average ko yun ha.. minsan naoover-dose pa ako, buong araw akong tulog.) nasa highest level and ADHD ko pag masarap ang tulog ko.. i feel so stupid, so clumsy and so lost when i lack sleep. magiging dragon ako pag puyat. grrr.
i love sleeping. who doesn't?
i like floating in that sea of nothingness. when im asleep, everything in the real world fades. there are no deadlines to meet, there are no performances to rehearse, no books to read, no meetings to attend to. i enjoy the momentary blankness only sleep could give.
i love sleeping. who doesn't?
time is non existent when you are asleep. everything is timeless. parang hindi mo nga namamalayan na umaga na e. hindi na nga umeepekto ang alarm sakin e. kaya ayun, 11am na ako dumadating sa 10:30 class ko.
i love sleeping. who doesn't?
whenever i wake up from a good sleep, nawawala ako sa sarili ko. i need atlest 10 minutes to get rid of my hangover. pumunta nga si jep sa bahay namin ng bagong gising ako e, ayun, hindi ko sya pinasin, umuwi nalang tuloy sha.. it's like a part of me is still in that dreamworld and i still need time to put myself together and convince myself that im in the real world now.
haay, i love sleeping, who doesn't?
- eto ang narealize ko habang nakapila for summer registration. o diba? and profound ng naisip ko e nag-eenrol lang naman ako. sabagay, lahat ng ayat ng pwedeng maisip sa mundo ay maiisip mo dahil sa sobrang tagal bago ka makakuha ng subjects. online lang kasi ang registration this summer, e down ang server sa labas ng UP sa pipila ka ng napakahaba. mahihiya nga ang pila sa rio grande at wild river sa enchanted sa sobrang haba ng pila e.pero ok lng. atleast tapos na ako magenroll. and i think the new registration is better.late lang talaga ako dumating kaya mahaba na yung pila.
narealize ko din na napakahaggard ko last school year. pero i think it's one of the most fruitful. and dami kong ginawa. sa sobrang dami, na-experience kong kumain lunch habang naglalakad dahil may mga kailangan pa akong punatahan.(yung lunch talaga ha, as in rice, ulam, drinks at panghimagas. kinain ko yun habang naglalakad.) na-experince ko din magkaron ng 4 meetings at the same time in different places. o diba? indemand?! haha. kaya nga yata dumadami lalo pimple ko. im so stressed. puyat pa ako palagi. pag-uwi ko ng bahay tapos na yung pinoy big brother. super late na yun diba?! but im happy with it. i chose this. i just want to take advantage of the things that would really help me gain more knowledge. i just want to experience new things.
experinces make you rich. and i want to be filthy rich!! (**enter evil laugh..crossfade kidlat**)
some of the things i did last school year:
***alam niyo namang artista na ako..haha..hndi naman. part kasi ng pagiging speech major ang performing. at nageenjoy ako. kahit na mejo nakakapagod at time consuming ang rehearsals. iba ang feeling when you're on stage. iba talaga ang theater, its live. there are no cuts. no second takes. no excuses. when the lights are on, you're on. no turning back. pagnakalimutan mo ang lines mo, kailangan mong lusutan. at dapat hindi halata na mali ka.. walang hiya-hiya. sabi nga nila,"undress.take off all you're inhibitions". just give it you're all.. masarap yung pakiramdam na tumatawa yung mga tao sa mga punchlines, pagumiiyak sila sa madramang eksena at pag pumalakpak sila dahil na-touch mo sila sa kwento ng performance niyo..aaww..hehe.
got the chance to act in a production. dalawa yung roles ko. yung isa taga-bola ng binggo tapos yung isa, photographer. ang saya.
may performance class pa ako at super matrabaho niya. kakapagod pa. bukod pa dyan yung mga performances namin for the org..o dba? in demand?! haha..**first time kong sumali sa rally, sana nakita ako sa tv. (kaya nga pala "artista ng bayan" ang nakalagay sa banner na hawak ko dahil yung college ko ay College of Arts and Letter! mga manunulat, mga theater performers and the like ang nandun. nanjan ang mga National Artists. hindi yan ka-level ng Star Magic or what..!)
kasagsagan ng pagtutol ng mga estudyante sa tuition increase sa U.P. noong sumama kami sa rally. gusto naming makiisa sa mga desison na gagawin ng UP officials dahil mga estudyante din naman ang maaapektuhan nitomuntik pa nga akong mapasama sa human barricade e (tama ba spelling?), which is not good dahil biyak ang ribs ko.. that same day, kinansel ang lantern parade na tradisyon na ng UP community. ipinagbawal ng admin na pagparada..ayun, bilang matitigas ang ulo, tinuloy ng mga estudyante ang lantern parade kahit na ipinagbawal na ito. hinarang pa nga ang giant lantern namin. bilang member ng KONTRA GAPI (Kontemporayong Gamelan Pilipino - ethnic music/dance ensmeble ng UP) kami ang nasa unahan ng parada habang tumutugtog ng aming mga instruments. grabe yung ganung feeling. nagkaisa kaming lahat para sumuway sa mga opisyal ng UP dahil sa palagay naman namin e walang masama sa gagawin namin. at may ipinaglalaban kami. i had goosebumps many time that day.**tumakbo ako sa student council. nakakapagod palang mangampanya..grabe. syempre kabilang ako sa tunay, palaban at makabayang partido and STAND-UP.go go. at syempre nanalo ako.wala akong kalaban e.haha..activist yung party namin.at masaya ako dahil nabubuksan ang aking isip sa mga tunay na kalagayan ng ating lipunan..sabi nga nila, hindi nahiimpil sa apat na sulok ng silid-aralan ang edukasyon dahil kailangan nating lumabas sa tunay na mundo upang malaman ang tunay na sitwayson. first hand experiance ba?! alam kong marami pa akong matututunan sa council at sa mga taong makikilala ko.
***i thirst for new things. i really want to learn. and learn more. not just inside the classroom, beyond! but im happy because i can still balance things. i place more value on the things that i think deserve it.. atleast nakakauwi pa ako ng bahay to watch tv with my family at nakakasama parin ako sa mga gala ng obzite.i just want to get the best out of everything.**
God's day.
_marvin_
11:04 AM