Monday, April 24, 2006
Trip: mga kwento ng taong walang dorm sa diliman
hindi talaga ako sanay sa mga mahahabang biyahe. pero sa kakaparoo't parito ko from noveleta to diliman at sta. cruz(bahay ng lola ko) to diliman, medyo nasanay na ako. minsan, nakakabadtrip talaga magcommute. pero iba parin talaga kasi pagnauwi ka sa bahay niyo. kaya ako, umuuwi ako whenever i have the chance and reason to go home. kahit na minsan, nakatayo ako buong biyahe from noveleta to quezon ave. grabe diba? not to mention ang pakikipag gitgitan sa saulog bus at pakikipag wrestling sa mga nakatayo ding mga tao para makapababa ka sa bus. parang obstacle course kung galing ka sa dulong part ng bus at gusto mo nang bumaba. grabe naman kasi. umaapaw na ang bus sa tao nagpapasakay pa rin. Well, we cant do anything about it. ganon talaga. lahat kailangan makapunta sa kanilang paroroonan at makauwi sa pinanggalingan. nawalan na nga pala ako ng cellphone habang pasakay ng saulog. grabe pa naman ang sentimental value na inattach ko dun dahil tatay ko bumili sa akin noon at maraming mga memories ang cellphone na yun dahil sa mga messages na sinend and nareceive nun.. well, iniisip ko nalang na ok na rin na nawala yung phone ko. Para tuwing babalikan ko yung mga nangyari sa buhay ko, ang maaalala ko ay yung mismong feeling na naramdaman ko at that particular moment at hindi yung tangible messages na sinend sa akin. O dba? Ang gandang pangpalubag ng loob tuwing mawawalan ng phone?
Anyway, marami pa akong hindi masyadong magandang experience sa pagbibiyahe. Katulad nung naipit yung bag ko sa pinto ng lrt. Ayun! Bumyahe ang tren from one station to the next nang nakalawit yung bag ko sa labas ng pinto. Nakakahiya talaga. Hinintay ko pa yung sususod na station para bumukas yung pinto. Ilang beses narin akong natalisod, natipalok, nadapa, nagdive, nasanggi, nabatukan at nagitgit sa mrt, lrt at bus. Makailang beses narin akong tumakbo ng pagkalayo-layo pero iniwan parin ako ng bus (parang yung eksena sa meteor garden nung hinabol ni san cai si dao..parang ganung effect..) haayyy…
Sa mga jeep naman, ang ayoko lang ay ang siksikan. Grabe naman kasi parang lalabas ng sa bibig ko yung lungs ko sa sobrang siksikan sa jeep. Yung mga barker naman sasabihin maluwag na maluwag pa. Aba kuya! Filing niya yata kasing liit kami ng sanggol.tapos yung katabi mo pa hanep makabukaka.kulang nalang humiga sya para mas komportable! Nakita na namang nagsisiksikan bubukaka pa. Naiinis pa ako sa mga jeep driver na mayayabang, feeling nila sila mayari ng kaslada! Kapal ng face. Buti pa si Elbert, hindi niya masyadong naeexperience ang mga ganito. Palagi kasing naka-taxi ang loko e. super arte kasi. Ayaw daw niya mainitan. Kahit yata walking distance lang yung pupuntahan nagtataxi yung taong yun.. Nakakinis din sumakay sa fx. Marami kasing fx na mapagpanggap e. Yung bang mukang bago at malamig pero pagsumakay ka daig pa ang Dubai sa sobrang init. Malakas pa yata ang hangin mula sa mga butas ng ilong ko kesa sa aircon..
Hehehe.. yan ang mga experiences ko sa aking pagbbyahe. Marami pa yan.. chaka ko nalang ikkwento yung iba.. Grabe no? pero nadiscover ko na masarap din mag biyahe (lalo na pagnakaupo ka sa malamig na sasakyan at hindi traffic sa talaba!). pagnagcocommute ka kasi ng malayo most of the time hindi mo kilala ang mag makakasabay mo sa bus. Youre just another face, another person para sa kanila. At sila din para sayo. Hindi kasi kayo magkakakilala e. you share one thing in common – anonymity. and because of that anonymity, you feel a sense of belongingness. Ewan ko ba. Basta yun ang nararamdaman ko. Feeling ko kaclose ko yung mga nakakasabay ko.parepareho lang naman kasi kayong hindi magkakakilala. Parepareho lang kayong nagbbyahe.
Another good thing about commuting is that you don’t have any choice but to sit still (or stand still) and think. Nagkakaroon ka ng time para sa sarili mo. Wala ka kasing pedeng gawin e. alin naman gumawa ka ng assignment habang nakasabit sa bus. Hindi ka rin naman pwedeng tumambling or magsplit kasi walang space..dun ko naiisip yung mga text messages na sinesend ko..dun nabubuo ang mga ideas ko. Dun din ako nagrereminisce ng mga nangyari sakin that day. Minsan nga napapatawa nalang ako bigla e pag may naalala akong nakakatawa. paki ba ng katabi ko e hindi ko naman sya kilala..
Basta. Ang sarap umupo sa tabi ng bintana ng saulog (yung bago ha, hindi yung sirasira..) habang nararamdaman ang malamig na simoy ng aircon. Gabi na, umuulan pa. pagod ka na pero hindi ka parin matutulog. Ibibigay mo ang oras na yun sa sarili mo. tapos magiisip ka nang malalim habang nakadungaw sa bintana kung saan makikita mong parang dumadaan ang panahon..
(chika lang..)
one love..
God bless..
_marvin_
2:57 AM
Thursday, April 06, 2006
The climb wasn't easy, but the view on top was worth it..
.0.jpg)
.jpg){kind=link}
Umakyat kami sa taal volcano kasi may filed trip kami sa geography class.. At natanggal ang mga swelas ng sapatos ko. Nakakainis talaga. Muntik na akong atakihin sa sobrang taas at sa sobrang init ng singaw ng bulkan. Nasa alert level kasi ung taal nung pumunta kami. So any moment, may posibilty siyang sumabog. Exciting diba? Pero masaya yung experience. Kakaiba talaga ang field trip nay un. First time kong sumakay sa harap ng bus at matulog sa biyahe. Nung highschool kasi palagi kaming naguunahan umupo sa likod tapos daldalan lang hanggang makauwi. Sabi nga nila, sa filed trip, it's not really the field that matters but the trip itself. Miss ko na mga field trip nung highschool. Pero ok lang kasi parang palagi parin namang nagfifield trip ang obzite. Hindi nga lang sa malaking bus sumasakay. Naalala ko yung first time kong magfield trip sa atheneum. Sa manila zoo kami pumunta. Tapos habang nasa bus, kumakanta kami ng "may pulis, may pulis, may pulis sa ilalim ng tulay." Wala lang share ko lang. ang jologs mo paghindi nyo yan kinakanta sa bus pag field trip.
*****
A debut is not just a celebration of becoming, but also a celebration of how we have become who we are..
Debut ni febe kanina. Hawaiian. Ang saya. Lahat nakasummer outfit. Binili pa kami ni niqui ng bronzer kaya ang itim itim namin kagabi. Hehe. As usual, c monster (leslie) ay hindi nanaman naghanda sa kanyang outfit. Hehe.si ranier at si arcie pareho pa ng polo. Saya. Kinabukasan na kami ng hapon umuwi.
Nakakatuwa. Panahon ng mga debut ngayon. And sarap umattend sa mga debut ng mga kabatch mates mo. Hanggang nagyon, hindi parin nagsisink in sa akin na matatanda na talaga kami.
Sa lahat ng nag 18 na, katulad ko, ang masasabi ko lang ay "ang tanda na natin! Pero cute parin.."
*****
Congrats sa mga graduates lalo na sa ate ko at sa mga 4th year sa atheneum...
Grabe. Parang kelan lang kami yung gumraduate. Ang bilis talaga ng school year pag college kesa pag highschool. Bakit kaya? Dahil ba super daming ginagawa? O dahil kahit super daming ginagawa e nakatengga lang kaming lahat at tumatambay hanggat lumipas lang ang oras? Ewan. basta tapos na ang first year college. Grabe.
*****
naalala ko tuloy yung mga nangyari sakin nitong first year ako sa UP.
Hahaha.. nakakatawa talaga. First year ko sa UP ay napakasaya. Na-culture shock talaga ako nung 1sy year. Panu ba naman, naka octopus costume yung kakalase ko sa math. Tapos nakasalubong ko si B1 at B2 sa kalsada. Tapos maraming nagrarally kahit may klase. Grabe ang mga stage play at pelikulang pinapalabas. Walang bawal bawal dun.
Kahit ano pwedeng gawin. Haha..
Magffirst year ako nung nalaman kong may sakit ako. Muntik na nga akong hindi makapagenroll, buti nalang mababait mga tao sa UP.Salamat nga pala sa kanila.kinakamusta parin nila ako pagnakikita nila ako. Nakakayouch.. Hindi ako nakaattend ng mga acquaintance party at freshmen concert noon kasi nga may sakit ako. So mejo hindi ko nafeel na freshie ako. Pero ok lng. Mas maraming nangyaring maganda. ( background music: gulong ng palad.. lumakas ang simoy ng hangin, bumuhos ang ulan, kumulog, kumidlat at sumigaw ako ng, "win na win sa wings detergent!") wala lang.
*****
ang sakit ng likod.. ikaw?
_marvin_
12:48 AM